Beperkt normaal
19-11-2015

In dit dagboekverhaal ga ik 't hebben over het feit dat een beperkt iemand zo normaal mogelijk in het leven wil staan. En dat iemand met een beperking hetzelfde behandeld wilt worden dan iemand zonder beperking.

Ieder mens heeft wel een beperking, angst of onzekerheid. Echter wordt het één meer geaccepteerd dan het ander. En dat maakt het voor sommigen met een beperking moeilijk. Iemand heeft er niet om gevraagd om een beperking te krijgen. Dat is hetzelfde als iemand met een ongeluk een arm of een been verliest. Alleen zijn dat duidelijk zichtbare dingen. Vaak willen deze mensen ook gewoon als normaal behandeld worden. Veel mensen gaan denken bij het zien van een beperking/handicap.

Ik denk nu terug aan iets wat ik ooit gelezen heb. Een vrouw in een rolstoel mistte een been. Een kind ziet dat en vraagt zonder erbij na te denken waarom die vrouw maar één been heeft. Waarop die vrouw tranen in haar ogen krijgt, niet van verdriet of boosheid maar omdat ze blij is dat er iemand is die er gewoon naar vraagt. En ze reageert vervolgens heel normaal terug naar het kindje, die vader voelde zich ongemakkelijk en verontschuldigde zich, iets wat niet nodig was. Want veel volwassenen kijken alleen maar en negeren het probleem, terwijl dat voor die persoon zelf geen probleem is.

Iemand met geestelijke beperking maar evengoed een gemiddeld tot hoge intelligentie heeft wil door mensen niet raar of anders gevonden worden, die wil ook normaal behandeld worden en heeft ook zijn of haar liefde, aandacht en belangstelling nodig. Als iemand op een verjaardag stil is voelt deze persoon zich vaak ongemakkelijker als de hele avond niet tegen hem of haar gepraat wordt. Er zijn altijd wel onderwerpen waar je met iemand over kunt praten. Het hoeft niet altijd over werk, opleiding of woonsituatie te gaan. Maar kan ook over een sport, vakantie, pretpark of andere onderwerpen. Ieder persoon heeft zijn of haar interesses. Als iemand genegeerd wordt omdat hij of zij anders is, dan voelt deze persoon zich ongelukkiger, omdat deze persoon dan voelt dat hij of zij anders is. Dat is een gevoel waar je echt niet vrolijker van wordt, omdat je ook graag normaal wilt zijn.

Een beperking hoeft ook niet constant benadrukt te worden. Als die persoon daar zelf iets over vertelt tegen jou dan houdt dat in dat hij of zij zich prettig bij je voelt en je vertrouwd. En je kunt niet van iemand met angsten verwachten dat die bijvoorbeeld aan de bar een drankje gaat halen. Maar de meeste steun halen deze beperkte mensen bij de mensen die ze als normaal beschouwen en bij dingen betrekken.

Sommige mensen zijn daar onbewust heel goed in en behandelen iedereen normaal en hebben respect voor hoe hij of zij is. Het leuke daarvan is dat deze mensen vaak niet eens doorhebben hoeveel ze voor iemand met een beperking betekenen. Dat geeft deze mensen kracht en het gevoel dat ze wat waard zijn! Dit is weer een positief gevoel wat ook invloed kan hebben op verder te nemen stappen.

Zoals ik het hier neerzet is vooral mijn eigen ervaring en beleving. Het kan best zijn dat het niet voor iedereen zo is. Echter door mijn ervaring te delen en zo goed mogelijk uit te leggen hoop ik het voor meer mensen begrijpelijk te maken.